Interview: Lucy. en de Goudmakers

De komende maanden gaat in de wijk Lewenborg het theaterproject Goudmakers van start, gericht op (de preventie van) eenzaamheid onder ouderen. Een gezamenlijk initiatief van VRIJDAG, Humanitas en SPOT, om te onderzoeken hoe theater (toneel, muziek en dans) voor meer participatie en verbinding kan zorgen in de wijk. De artistieke uitvoering is in handen van theatercollectief LUCY. Wie zijn de mensen achter LUCY? Wat willen ze en wat doen ze? En hoe gaan ze invulling geven aan Goudmakers? Aan het woord twee van de makers van het collectief: Rozan Vergeer en Janneke Bruggink.

Rozan: “LUCY bestaat uit vier dans- en theatermakers die voorstellingen maken over maatschappelijke kwesties, vaak samen met de mensen waarover het gaat. Drie jaar geleden zijn we begonnen en sindsdien hebben we ons steeds verder geprofessionaliseerd. Alle vier voelen we een grote affiniteit met de sociale kant van ons werk en met de minder zichtbare groepen in de samenleving. We verpakken maatschappelijke boodschappen in rauw en humoristisch theater, om taboes te doorbreken.”

Janneke: “Voor ik aan de opleiding Docent Theater begon heb ik Orthopedagogiek gestudeerd, met als specialisatie personen met een beperking. De kennis en ervaring die ik daar heb opgedaan gebruik ik in mijn werk als inclusief theatermaker. Ik maak voorstellingen met mensen die een beetje buiten de maatschappij vallen.

Met LUCY willen we het over dingen hebben waar veel mensen het liever niet over willen hebben; kwetsbare dingen. Zodat er een gesprek over op gang komt. We willen de mensen om wie het gaat een stem geven. Door ze te laten meespelen in de voorstelling, of door hun verhalen te gebruiken als inspiratie. Ook onze eigen verhalen kunnen dienen als inspiratie. De voorstelling Je Hebt Geen Idee gaat over wat er allemaal met je identiteit gebeurt als je moeder wordt; daarin heb ik mijn eigen ervaringen verwerkt.”

“We onderzoeken hoe we het thema eenzaamheid een podium kunnen geven.”

Rozan: “Goudmakers is voor LUCY een uitdagen project. We richten ons op mensen die niet voor niets in een isolement zijn beland, ze laten zich niet makkelijk vinden, hoe krijgen we ze zover dat ze mee gaan doen?

De eerste contacten worden gelegd door de cultuurcoach en organisaties die al bekend zijn in de buurt en die samenwerken in de wijkwerkgroep Eenzaamheid. Als zij eenmaal mensen hebben weten te verleiden om meer te willen weten over het project, gaan wij een kennismakingslunch organiseren, met ‘culturele amuses’.”

Janneke: “Tijdens de lunch laten we de aanwezigen proeven wat het project inhoudt. Met korte workshops en laagdrempelige opdrachten proberen we ze enthousiast te maken en langzaam te laten merken: oh, maar dat kan ik wel.

We hopen op een groepje van tenminste tien om mee te beginnen. We investeren veel tijd in het leggen van de verbinding. De eerste repetities staan in het teken van het leren kennen van de mensen. Wie zijn ze? Waar komen ze vandaan? Wat hebben ze eerder gedaan, wat vinden ze leuk, wat leeft bij hen? Op basis van hun voorkeuren en verhalen gaan we het artistieke concept uitwerken en bekijken we of we aanvullende makers nodig hebben. Wellicht een muzikant; voor muziek is vaak veel animo bij ouderen. Muziek brengt mensen in beweging, zowel lichamelijk als emotioneel; het haalt herinneringen naar boven.”

Rozan: “Je moet dit project in Lewenborg zien als de start van een nieuw initiatief in Groningen. We onderzoeken hoe we het thema eenzaamheid een podium kunnen geven en hoe we intussen een meerwaarde kunnen leveren voor de wijk en bewoners van de wijk.”

Door: Yvon van Apeldoorn